"وقتی بچه بودم، کفش‌های پاشنه بلند برای من یک رویا بود. هر بار که کفش‌های پاشنه بلند نامناسب مادرم را می‌پوشم، همیشه میل دارم که زود بزرگ شوم، فقط از این طریق می‌توانم کفش‌های پاشنه بلند بیشتر و بهتری بپوشم، با آرایش و لباس زیبا، این همان چیزی است که در بزرگ شدن به آن فکر می‌کنم.
یکی می گفت تاریخچه غم انگیز کفش پاشنه بلند است و برخی دیگر می گفتند هر عروسی عرصه کفش های پاشنه بلند است. من استعاره دوم را ترجیح می دهم."
دختری که تصور می‌کرد می‌تواند آن یک کفش پاشنه بلند قرمز را در مراسم بزرگ‌شدنش بپوشد، با دلی پر از حسرت، دور، دور، دور، برمی‌گردد. در 16 سالگی یاد گرفت که چگونه کفش پاشنه بلند بپوشد. در 18 سالگی، با یک پسر مناسب آشنا شد. در 20 سالگی، در عروسی‌اش، آخرین مسابقه‌ای که می‌خواست در آن شرکت کند چه بود. اما دختر باید یاد بگیرد که چه کسی بلند بپوشد.
او در طبقه دوم بود، اما پاشنه بلندش در طبقه اول رها شد. پاشنه بلند را در آورد و از آزادی این لحظه لذت برد. صبح روز بعد پاشنه بلند جدیدش را می پوشید و داستان جدیدی را شروع می کرد. این برای او نیست، فقط برای خودش.
او همیشه عاشق کفش، به خصوص کفش های پاشنه بلند بوده است. لباس‌ها می‌توانند سخاوتمندانه باشند و مردم بگویند که او شیک است. همچنین لباس‌ها را می‌توان گره زد و مردم می‌گویند که او جذاب است. اما کفش باید درست باشد، نه تنها مناسب، بلکه رضایت بخش باشد. این یک نوع ظرافت خاموش و خودشیفتگی عمیق یک زن است. درست مانند دمپایی شیشه ای که برای سیندرلا آماده شده است. یک زن خودخواه و بیهوده نمی تواند آن را حتی با انگشتان پا بریده بپوشد. چنین لطافتی فقط برای پاکی و آرامش روح است.
او معتقد است که در این دوره، زنان می توانند بیشتر خودشیفته باشند. درست مثل اینکه اون موقع پاشنه بلندش رو در آورد و پاشنه بلند جدید پوشید. او امیدوار است که زنان بی شماری با پا گذاشتن بر پاشنه های بی بند و بار و مناسب خود توانمند شوند.
